Als Pinky and the Brain net zo te werk waren gegaan als MiGA en Dutch Heavyweight, had de serie uit één enkele aflevering bestaan

‘Als Pinky and the Brain net zo te werk waren gegaan als MiGA en Dutch Heavyweight, had de serie uit één enkele aflevering bestaan.’

Dat schreef ik onder een Instagrampost, en het leidde tot de vraag of ik een recensie van dit album wilde schrijven. Een mooi aanbod, maar toen ik eenmaal begon, dacht ik: ik ben eigenlijk helemaal niet de expert hier. Een liefhebber, ja, maar een echte hiphopkenner? Zeker niet. Wat ik wél heb, zijn twee goed functionerende oren, en daarmee kan ik muziek verwerken en een oordeel vormen. In het geval van “Pinky and the Brain” is dat oordeel zeer positief.

Voor je ligt een plaat met het prachtige artwork van Job Kind. Tijdens het luisteren heb je alle tijd om dit kunstwerk te bewonderen, ook op de labels van de plaat zelf: Pinky aan de ene kant, Brain aan de andere. Een slimme manier om kant A en kant B aan te geven, en tegelijkertijd een hint dat dit album één coherent geheel is. Op de plaat hoor je de beats van Dutch Heavyweight, met cuts van DJ RA, en teksten van MiGA, aangevuld met featurings van Risskant, Tommy Lazarus, Jagovitch, James, Engel, Just, Surya, $KEER&BOO$ en Mike Tibbert.

Vanaf de intro merk je meteen waarom dit album zo pakt. Dutch Heavyweight lijkt een soort geheime frequentie in zijn beats te hebben verwerkt: eenmaal begonnen is er geen weg terug. Gelukkig maar, want MiGA flowt fantastisch over de producties. Vanaf het eerste nummer neemt hij je mee in zijn verhaal, en de featurings sluiten daar perfect op aan. MiGA zelf zegt dat hij je van intro tot outro in zijn greep houdt, en ik kan dat alleen maar beamen. Samen met Dutch Heavyweight vormen ze een duo dat wat mij betreft in hetzelfde rijtje thuishoort als Dr. Dre en Eminem.

De intro zet meteen de toon en laat horen wat je van het album kunt verwachten. De synergie tussen MiGA en Dutch Heavyweight wordt direct duidelijk, en het verklaart ook waarom Pinky and the Brain een treffende titel is. In tracks als “Alles Wat Ik Heb” en “Muizenval” wordt duidelijk dat wereldheerschappij niet zonder strijd komt. Ondanks de honger en het doorzettingsvermogen die MiGA laat horen, voel je ook de momenten van twijfel en hopeloosheid. En alsof dat nog niet genoeg is, wordt duidelijk dat zelfs al doe je alles goed, de uitkomst soms anders kan zijn dan verwacht.

Naast de muziek en het artwork, speelt de mastering van de plaat een belangrijke rol in de beleving. Statinski verzorgde deze en levert opnieuw uitmuntend werk. Neem bijvoorbeeld de blikseminslag die het nummer “Spanning” inleidt—zo realistisch dat ik bijna mijn was naar binnen had gehaald, ware het niet dat de zon scheen.

Dat dit een conceptalbum is, voegt een extra laag toe aan de luisterervaring. De zorgvuldige opbouw en verhaallijn, geïnspireerd door “Pinky and the Brain”, maken het luisteren tot een rijke, meeslepende ervaring. Natuurlijk kan ik mijn visie hierop delen, maar eerlijk gezegd is het iets dat je zelf moet beleven.

Geschreven door Jari de Vries voor POKOE Hiphop Magazine