Engel levert zelfreflectie en laat je in de spiegel doen kijken met zijn nieuwe album “Liedjes In Mineur”

Een aantal maanden geleden raakten Steven Engel en ik over van alles wat in gesprek, nadat ik hem had gevraagd of hij met Just samen een POKOE SESSIE wilde gaan doen. Onder andere over zijn aankomende nieuwe plaat. Ook vroeg hij mij, als diehard collector, stiekem om advies. Het leek hem namelijk enorm tof om zowel een authentiek zwarte vinyl uit te brengen, maar ook een gelimiteerde witte variant. Mijn voorkeur ging in dit geval uit naar wit, maar gaf hem wel mee dat zwart, volgens de DJ’s uit de scene, kwalitatief beter zouden zijn. Wit valt uiteraard wel weer in de smaak bij de collectors.

Tussentijds kwam ik de beste kerel ook in Hoorn tegen, op het recent aangelegde stadsstrand. Kenmerkend hoe Steven kan zijn, met een grote glimlach, goed gemutst en met een koptelefoon op zijn hoofd. Hij was de nieuwe tracks aan het beluisteren. Deze kwamen vers van de afmixing af. Gekscherend zei ik hem; ‘Ik zou de koptelefoon wel eens af willen pakken, want ben benieuwd waarmee je gaat komen’. Eerder had hij mij namelijk te kennen gegeven dat het een best zwaarbeladen album zou gaan worden.

Een paar weken geleden, nog ver voordat eenieder zijn bestelde vinyl zou ontvangen werd het vinyl, voor mij uiteraard de witte variant, afgeleverd. Zowaar zat daar ook een CD versie van het album bij. Daar maak je mij zeer content mee, zeker omdat de CD een andere afbeelding bevat dan dat het vinyl heeft. Echter door privéomstandigheden zat ik er licht tegenop om de plaat aan te slingeren, aangezien ik de singles die op dat moment al waren vrijgegeven had beluisterd en er bij mij een traan of twee, drie.. of waren het er toch vier, vielen. Anderzijds keek ik er enorm naar uit en dacht fuck it, we slingeren dat klere ding gewoon aan op mijn Pioneer draaitafel.

De introtrack “Liedjes In Mineur”, die tevens ook de titeltrack is, neemt Engel je direct mee, wenst je welkom en zegt; ‘fijn dat je er bent, ga zitten waar je wil, ik schenk er alvast een voor je in en maak het jezelf vooral even ongemakkelijk’. Neemt je mee in een opsomming over een dag die totaal fucked up is gelopen. Een relatie die stuk is gelopen en kondigt een aantal tranentrekkers aan die op het album voorbij zullen komen die in de categorie “Niemand Hier” komen te vallen. Vervolgens vangt de track “Weg” aan. Met een melancholische inzet die over gaat in een tof gitaarloopje. Producer Melle Beats laat ook direct weten wat hij in huis heeft met de algehele productie van de track. Engel geeft aan dat hij toch graag vaak liever alleen is en op pad, maar neemt hij je ook mee in zijn wereld vol dwanghandelingen. De beste kerel is best een controlfreak en controleert of het gas uitstaat als hij “Weg” gaat. Maar dan ook echt drie a vier keer. In de intro van deze recensie gaf ik aan dat de meesten Engel kunnen kennen aan zijn brede lach en toegankelijke blik. Maar de track maakt mij, en uiteraard wist ik dit ook wel, wederom weer duidelijk dat Engel zich daar wellicht deels onder verschuilt.

Ondanks de zware insteek op de intro moet ik wel zeggen dat de eerste track wel al enorm lekker weg luisterde. Vervolgens breekt de track “Vaarwel” aan met Franstalige zang van zangeres Elsa Birgitta Bekman. Een track waar Engel afscheid neemt van zijn vriendin, omdat zijn weg doodloopt in het leven en hij te kennen geeft dat het zonde van haar tijd is als ze samen door zouden gaan, want hij doet haar meer pijn dan hij zelf hebben kan. “De Bierkaai” is geproduceerd door Benzie en start wederom met een melancholische inzet. Een track met een licht scenische ondertoon. Gezien het feit dat Engel een hoop albums heeft uitgebracht lijkt hij zich toch ietwat ondergewaardeerd te voelen. Maar opgeven doet hij niet, hij gaat de bierkaai op tot hij niet meer kan en wellicht toch de witte vlag zou moeten gaan hijsen.

Na op een aantal tracks een zware toon te hebben gezet dropt dan “Soundtrack Van De Stad”. Een vrolijke productie, maar toch krijgt de heer Engel het voor elkaar om er toch een hele dope, maar ook zware insteek in te brengen. Het verhaal gaat namelijk over een stadsmuzikant, een trompettist die het geluid van de stad levert. De meeste mensen waarderen zijn inzet niet en doneren niets, waar anderen een paar euro geven tot de Boa’s hem van zijn stekkie verwijderen. De volgende, ja die ene track waar de twee, drie of vier tranen over mijn wangen rolden toen ik de single voor het eerst aan slingerde is de track “Gedoofde Kaarsen”. ‘Want vind maar eens een toffere dame als die dame hier’ aldus Engel. Paul de Munnik maakt het refrein passend. Typerend hoe de Munnik dat toch steeds doet, want het grijpt je meteen en krijgt het verdorie voor elkaar om de recencist aan het janken te krijgen. Ergens geeft het ook wel voldoening, ja het klinkt gek.., maar om te horen dat een ander precies hetzelfde door kan maken of heeft doorgemaakt en dat middels muziek duidelijk kan maken en -of overbrengen.

Na “Bye Bye”, waarin je wordt meegenomen in een kort overzicht van het leven van Engel, die aangeeft in een soort midlife crisis te zitten, want heeee geen geld en ook geen Porsche beland ik bij de track “Niks Voor Mij”. Waarom zou je hulp zoeken als je problemen hebt? ‘Dit is niks voor mij is wat ik altijd zei, maar goed dat jij het doet’ spit Just die onder andere een bijdrage levert op deze track. Op deze track geeft Engel te kennen dat psychische problemen hem wel dwars kunnen zitten en dat terwijl Kim Lee, voorheen bekend als Per.verz, middels het rappen van bars in de vorm van psychiater treed, maar verliest zichzelf in zijn eigen sores en levert een heel couplet. Het album luistert nog steeds heerlijk weg en voor ik het weet begin ik nu bijna de gehele plaat te recenseren.. haha! “Michael Jordan” is een pokoetje hoor. Want hierin kan iedere volwassen man, maar ook zeker vrouw, zich in vinden. De beste kerel neemt je mee naar de tijden waarin hij op het pleintje voetbal of basketbal speelde. Net als Michael Jordan of Dennis Bergkamp, althans die dacht hij al fantaserend te zijn.

“Half 5” is voor de mensen met plafonddienst. Door de zorgen staart de emcee vaker naar het plafond dan hem lief is. Hij vraagt zichzelf af waar het leven naartoe gaat met de twijfels en stress die hem tarten. Het is keihard om te horen dat Just het intermezzo op de track mag verzorgen en aangeeft dat de Engelstalige emcee Donnie Adams op dat zelfde moment ook wakker ligt en vervolgens neemt Donnie het over en gaat vol gas!

“Voorschot Op Verdriet” begint met een ingesproken voicemail van de moeder van Engel. Een track waarin hij aangeeft zijn ouders niet vaak aan te geven dat hij ze lief heeft terwijl hij fictief de voicemail inspreekt. De tijd vliegt en het grijpt hem naar de keel. Want wat moet hij later zeggen op de uitvaart van zijn ouders als ze er niet meer zijn terwijl DJ Native de track met gepaste cuts afsluit. Voor “Niemand Anders” heeft hij een hoop bevriende emcees meegenomen. Zo hoor je MiGA, Just, Surya en Robian voorbijkomen. Een track waar eenieder kritisch naar zichzelf durft te kijken. ‘Ik kan niemand anders zijn dat dit, het kan niet altijd zijn wat jij wilt’ aldus het refrein. ‘Wat als het applaus stopt’ is te horen op de track “Als Het Applaus Stopt”. Met een scenische ondertoon. Of wellicht juist heel erg realistisch tegelijk. Ooit komt de dag dat het optreden stopt. Tot die dag zal Engel zijn ziel geven. Hopelijk is dit dan ook niet het allerlaatste album van de beste kerel, daar ga ik in ieder geval niet vanuit.

Het is weer een tering lange recensie geworden. Dat besef ik me al te goed, maar deze plaat laat het mij doen. Ik ben iets jonger dan Engel is, maar kan mij in een hoop facetten die op deze plaat voorbijkomen erg goed vinden. Eigenlijk geeft dit album weer dat het leven allemaal niet zo easy is. Het is dat het moet, volgens normen en verwachtingen. Natuurlijk moeten we zelf de slingers ophangen, maar het zou ook even lekker zijn als iemand anders dat een keer voor je doet. Dat doet me meteen een stap maken naar alle muzikanten die de slingers daadwerkelijk hebben opgehangen op het album en de sfeer voor de insteek van Engel hebben gemaakt. Naast de producers Melle Beats, Benzie, Justusopdebeat en Brenx hebben ook Jesper Huisman (op gitaar, basgitaar, rhodes en hammond), Patrick van Herrikhuyzen (op piano), Ernst van Dusseldorp (op de drums), Jawek Kamstra (achtergrondzang), Jade Welling (op viool), Wouter Hakhoff (op trompet), Frietboer (op de drums) en Annah Posthumius (op viool) een enorm grote bijdrage geleverd.

Deze tranentrekker kan zo in de kast naast de smartlappen van Tino Martin en André Hazes. Dat zou zeker niet misstaan. Wil je de plaat ook fysiek in handen hebben? Dat kan. Schaf het album aan door naar de ENGELLAND webshop te gaan. Het wit gekleurde vinyl, uh wit is geen kleur, ach… die is helaas geheel verkocht. De zwarte variant en de CD zijn op het moment van schrijven nog op voorraad.

Beluister het album hieronder:

Recensie door Murstratus voor POKOE Hiphop Magazine, de foto’s zijn geschoten door Axel van Dijk