Met de release van “IJSTENEN” serveert MC DRT een album met een duister randje, hoog tijd om hem aan een vragenvuur te onderwerpen

In 2022 knalde je een drietal EP’s de wereld in met de namen van seriemoordenaars. Nu een compleet album in dezelfde geest. Wat is de gedachte hier achter?

In die periode maakte ik veel losse tracks en was weer een beetje de weg aan het zoeken op m’n eigen eiland. Ik was bang dat een album-variant de individuele tracks zou ondersneeuwen en wilde ook geen vijftien singles gooien. Qua raps was het een absoluut slachtwerk en de dood komt in drieën dus het idee voor het drieluik ontstond in die volgorde. De winter erna begonnen producer Raw Citizen en ik al aan tracks die dezelfde stijl aanhielden dus dat zou later een overkoepelend album worden. Voor m’n gevoel sluit ik er wel een hoofdstuk mee af. Tracks afkomstig uit dat project zullen wel nog een tijdje in m’n live repertoire zitten maar ik verwacht geen extra releases onder het seriemoordenaar thema te maken. 

Wat is je inspiratie geweest om een concept album neer te zetten in een tijd waarin topics geschuwd worden?

Sinds het “Deltron3030” album heb ik niets meer gehoord wat mij in een totaal andere dimensie bracht door middel van raps en beats. Dat was dan wel super left-field maar ook Uber geniaal. Zo out of this world is “IJSTENEN” dan weer niet, maar dat is zéker een inspiratie voor mij geweest. De albums van Masta Ace zijn grijsgedraaid, hij past meer skits toe en snijdt qua content een stuk dieper. Van een nieuwere generatie zullen Mickey Diamond’s concept albums me onderbewust geprikkeld hebben om een heel album in één adem te maken. Dat wordt dan ook wel een stuk makkelijker als je een producer heb die genoeg beats maakt in een specifieke stijl om daar omheen te bouwen. Die chemie maakt “IJSTENEN” een speciale rit!

Je werkt al een poos met Raw Citizen, waarom heeft het zo lang geduurd voordat jullie samen een heel album zouden maken?

Tjah, dat moet je aan hem vragen! Dat is de keerzijde van organische samenwerkingen, als het er niet van komt kan je het ook niet afdwingen. In dit geval hadden we in het verleden iedere keer al goede tracks te pakken dus voor mij was het een no-brainer om een volledig album samen te doen. Je kan met elke producer zitten en een paar tracks tapen, maar de meeste cats maken shit niet af door gebrek aan knowhow. Dat was bij Raw City niet het probleem, die man flipt elke track en maakt er goud van. In dit geval hebben we MiGA van Project Fokschaap erbij gehaald om de vocals te mixen, dat is altijd prettig om een extra paar oren ernaast te zetten. Voor Raw Citizen en mij was het een bucketlist ding om een album op vinyl te zetten. Die dienst hebben we elkaar bewezen door de focus erin te houden tot het album af was. Vinyls zijn onderweg!

Wat van iedere track afdruipt is je passie voor rap. Vanwaar die honger na 25 jaar je ding gedaan te hebben?

Sheesh, ik sta nog steeds met beiden benen op de grond. Dat komt natuurlijk omdat ik nooit financieel ben binnen gelopen ondanks mijn staat van dienst. Als je hard bent naar jezelf zie je verbeteringen en als je die kan realiseren ga je jezelf overtreffen. Helaas heb ik mijn zakelijke tekortkomingen niet zo getackeld als mijn aandachtspunten op rapgebied. Je hoort naast mijn hongerigheid ook een stukje trots en strijdlust. Die battle drang kan ik nu kwijt in woordspelingen met een agressieve ondertoon. Sluit naadloos aan op de grimmige staat waar ik jarenlang in verkeerde en klinkt gelukkig ook meer van deze tijd dan funky drums op 96 bpm!

“IJSTENEN” is je vierde solo album en op ieder van deze albums heb je maar één track met een gastbijdrage of bijdragen. Wat is de reden daarvoor?

Duidelijke een autistische afwijking! Op mijn debuutalbum wilde ik graag bewijzen dat ik mijn eigen album, op eigen krachten kon uitwerken. Op latere werken nam ik zelf veel speelminuten in beslag om mijn verhaal kwijt te kunnen. Daarin ben ik blijven hangen door, óók op dit album, op slechts één track gast MC’s toe te laten. In dit geval heb ik de featuring niet bij één rapper gelaten maar gelijk maar liefst een drietal killers op de track te laten mee jumpen. “Doorgewinterd” is een hele fijne afwisseling van stemgeluid op “IJSTENEN”. Allemaal barheavy spitters die geen dips in hun 16’s tolereren. Salute naar Heist-Rockah voor de extra knowledge op studiogebied, weer veel geleerd! 

Kunnen we in de toekomst meer van dit soort concept albums verwachten?

Ik denk dat het seriemoordenaar verhaal wel afgelopen is na dit album, en ik ga mij focussen op kortere projecten komend jaar dus een album hoef je voorlopig niet van mij te verwachten. Om niet weer jaren van de radar te verdwijnen ga ik kleinere releases droppen. Zo kan ik dezelfde kwaliteit waarborgen zonder teveel tijd eraan te verliezen. Dat format biedt me wel de mogelijkheid om thema’s iets meer open te breken, en vaker met producers pakketjes samen te stellen. 

Een getraind oor hoort gelijk geraffineerde beats en complexe rijmschema’s. Dit houdt niet op en voor je het weet ben je door de tracklist heen. Voor de minder ervaren Hiphop luisteraars zal alle kunst die daar in zit over het hoofd gaan. Ben je niet bang dat critici zullen struikelen over de moeilijkheidsgraad achter het geheel? 

Het is een left-field plaat geworden. Gevuld met ellenlange verses, dus als de concentratie spam minimaal is diskwalificeer je jezelf om deze kunst te beleven. Zie het als een boekverfilming. Als je te lui bent om het boek te lezen zal je nooit de essentie van het verhaal ervaren. Your loss. Er is een hele generatie rap liefhebbers die niet door hebben dat hun idolen nauwelijks aan het rappen zijn. No jokes. Als ik dan met multi’s, binnen-rijms en woordspelingen op de proppen kom klink ik sowieso als een spittende Chriet Titulaer. Is prima, dit project is voor de fijnproevers van Nederlandse Hiphop.

De dood is een soort rode draad op dit album. Het serie-moord aspect is overduidelijk, maar tussen de regels door sluimert ook een serieuzere kwestie. Op “Moord in D-Mineur” rap je “Door sterfgevallen ben ik herboren/ had geen interesse in levenslessen, tot de dood me hervormde.” En zo zijn er meer poëtische lines tussen het verbale geweld door te ontdekken. Heeft de dood een grote rol gespeeld bij het tot leven brengen dit album?

Koud album, kouwe vraag. Sinds 2013 ben ik in staat van rouw, in 2016 zijn daar nieuwe trauma’s aan toegevoegd en is de dood nooit ver weg geweest. Ben de veertig voorbij en misschien is het de leeftijd maar ik heb de laatste tien jaar veel meer afscheid van mensen moeten nemen dan ik nieuwe heb mogen verwelkomen in mijn leven. Teveel op die aflopende klok letten is niet constructief dus ik ga nu bewust meer in het moment zitten en mooie herinneringen bouwen. Bij de geboorte van m’n dochter kwam ook wat oud zeer naar boven, dat heb ik nu de kop in gedrukt en ben mentaal weer de ouwe. Heb nu de tijd van m’n leven met m’n vrouw en die kleine erbij en ik haal ongekend veel lol uit het vaderschap. Dat is de prio, dus beter het leven koesteren en nog zo lang mogelijk meedraaien! 

“IJSTENEN” is een schoolvoorbeeld van een album wat je vaker moet beluisteren om alle wordplays en referenties te catchen. Het klinkt ook alsof je zelf veel plezier heb gehad tijdens het schrijven, ondanks de donkere ondertoon van alle tracks. Zelfs op een pijnlijke tip, zoals op “Perceptie”. Daar rap je “In elke directie heerst een infectie/ maar je let er niet op als je kampt met dyslectie, hoe schrijf je recessie?” Daarin heb je ogenschijnlijk een lolletje gehad tijdens het schrijven maar zeg je echt iets heel kouds. Is zwarte humor de stille kracht achter dit project?

Beter nog, ik denk dat humor de sleutel is naar lastige tijden dragelijk maken. “Altijd blijven lachen” is een Bassie & Adriaan mantra. Achter mijn grijns schuilt een hoop pijn en verderf maar ik lach altijd oprecht. Al is het om op de been te blijven, laugh it off! Als dat je lukt eindig je al snel in een zwartgallige hoek. Is het enige wat ze niet van je af kunnen pakken. Lachen maakt ook stoffen aan in je lichaam die bijdragen aan geluksgevoel. Je kan je lichaam er letterlijk mee voor de gek houwen en jezelf beter laten voelen, geen drugs of alcohol voor nodig. Meer lachen fuckers!

Vaak kunnen artiesten hun eigen muziek niet meer aanhoren omdat het maakproces al veel luisterplezier heeft weggehaald. Heb jij dat ook, of kan je het album nog aanslingeren thuis?

Ik probeer alleen de tracks te bumpen die ik live ga doen, maar betrap me er geregeld op dat ik dat hele ding weer uitluister. Ben echt gecharmeerd van de beats en sound die Project Fokschaap aan het geheel heeft gegeven. Door de mastering van Statinski kan je dat ding keihard zetten en doet het geen pijn aan je oren, dat is ook een belangrijke factor. Het is niet een plaat die je aanzet om je huishouden aan te pakken, maar op de een of andere manier werken die tracks wel motivational. Denk maar aan de verse van Heist-Rockah op “Doorgewinterd” of mijn refreinen op bijvoorbeeld de titelsong en op “Vuile Nagels”. Maar ook de openingszin op “Moord in D-Mineur”; “Dit leven heeft meer te bieden dan ik heb ontdekt” geeft aan dat ik het onderst nog uit de kan wil halen. Denk dat m’n buren het album echt wel zat zijn ondertussen, als je beseft dat ik al die beats ook uren heb aangehad tijdens het schrijven. Die killer bass dreunend door je vinex-wijk. Ik zal het album vast nog een paar keer luid door m’n crib laten gonzen, shit is seizoensgebonden, beter nog effe ervan genieten toch?

Op 7 februari hou je een grootse releaseparty in Almere met Narco Polo als support en Rome Streetz&Daringer als special act. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?

Met de organisatie van ‘GROF’ ben ik een samenwerking aangegaan met Productiehuis CarteBlanche. Zij geven het evenement een financiële injectie en maken het mogelijk om voortaan ook internationale acts een podium te bieden tijdens ‘GROF’ events. Perfecte timing om bij de 1e uitvoering hiervan m’n eigen album te presenteren. Narco Polo maakt hele layback tunes maar heeft wel die rauwe straatstijl die de avond perfect complimenteert. Rome Streetz is rond die periode in Europa op tour, dus ons verzoek om naar Almere te komen voor deze “GROF’ editie geeft de avond de extra allure die het verdiend. Het is ook de enige show in Nederland tijdens zijn tour dus ik verwacht echt een volle bak. Hiphopinjesmoel powered het evenement met media coverage en zal ook een ticket give away actie houden eerdaags. Sowieso op tijd een kaart scoren, het is al over een maand. 

Hoe ben je tot een samenwerking met Job Kind gekomen om het bijbehorende artwork te laten creëren?

Dat is sowieso een blessing! Via Krauw Konnekt kwam ik met Job in contact en we hebben eerder al een paar projecten succesvol neergezet. Je heb niet overal illustraties voor nodig, soms is een foto ook een goeie look. In dit geval wist ik van het filmische aspect van het album en daar moest ik wel voor bij Job langs. Het voorstel van die voeten op de voorkant kwam van mij, maar zijn interpretatie van ‘The Thing’ en de vertaling ervan naar “IJSTENEN” is te sick geworden! Bewonderenswaardig hoe die man altijd tot het uiterst gaat met zijn graphics een echte legend met die artworks.

Het lijkt me dat Airmax 90’s niet winterbestendig zijn. Je rapt over Airmax Gortex, is dat je winter patta bij voorkeur?

Ik moet eerlijk toegeven dat ik met dikke sokken zolang mogelijk op 90’s loop, dat geldt ook voor Gortex. Totdat het gaat sneeuwen en vriezen, dan ben ik toch wel een beetje overgeleverd aan m’n Timba’s. Van mij mag de kou nog wel even aanbreken tho’, dat zou het beluisteren van “IJSTENEN” alleen maar meer epic maken deze winter!

Foto’s zijn geschoten door Project Fokschaap