Sommige albums zijn een project, “Mssyeh” is een noodzaak

Het album “Mssyeh” klinkt niet als een project dat uit strategische overwegingen is uitgebracht, geen album dat even snel in elkaar is gezet. Dit voelt als een plaat wat echt gemaakt móést worden. Een album waarin Winne zijn emoties, herinneringen en levenslessen op tafel gooit. Het voelt alsof je wordt meegenomen in zijn hoofd, alsof je een therapie sessie van hem mag bijwonen, maar ook een gesprek met zichzelf en onbewust tegelijkertijd ook met Feis en de uitgenodigde gasten op dit album.

De plaat opent met “Hemelvaart”, een goede intro waarin direct de toon wordt gezet. Het is een besefmoment, helemaal wanneer je het album al eens hebt afgespeeld. Wat volgt is de stem van Feis die doorklinkt op “Droomde ff”, en het is meteen duidelijk: dit project ademt Feis. Niet alleen door directe verwijzingen of samples, maar ook door de hele sfeer, de manier waarop Winne zijn bars brengt en de gasten die hij heeft uitgenodigd. Artiesten als RBDjan van THC en Riico doen denken aan de stijl waarop Feis te werk ging, waardoor het album niet alleen een eerbetoon is, maar voelt als een soort dialoog tussen Winne en zijn verloren broer.

Winne is altijd al een rapper geweest die zijn hart op tafel legt, maar op “Mssyeh” voelt het nog rauwer en eerlijker dan voorheen. Hij reflecteert op het ouder worden, op de lessen die hij onderweg heeft geleerd. In “Adem“, een energieke track met Sticks en Shadi, rapt hij: “Geen probleem met ouder worden, zie het als verfijning.” Het is een lijn die de kern van het album raakt. Winne klinkt nog steeds als de man van het tijdperk waarin “Winne Zonder Strijd” werd uitgebracht, maar met een nieuwe gelaagdheid. De straat is er nog, de filosofie is er nog, maar de man achter de muziek is gegroeid.

Het album is meer dan alleen Winne. De gastbijdragen brengen allemaal iets eigens, zonder dat het voelt als losse eilandjes. Niet om discredit te doen aan de andere keiharde bijdragen van Yurmaine, Jordymone9 en Gianski, of aan de productie van onder andere Concrete, waarmee Winne ook “Winne Zonder Strijd” (2009) maakte. Er komen veel vette namen aan bod op dit album.

Wat opvalt is bijvoorbeeld Maikel X, die op de laatste stretches van het album te horen is. Als voormalig lid van Postmen heeft hij alle hoeken van de Nederlandse muziek gezien, maar Nederlandstalige verses van hem zijn zeldzaam. In de laatste stretch van “Mssyeh” is hij prominent aanwezig en volledig in het Nederlands. Ook Adison duikt op in de outro. Als oudgediende van Eckte Eckte en iemand die nog maar weinig rapt, is het hard om hem hier weer te horen.

“Mssyeh” is een album dat binnenkomt. Een plaat die de rouw en reflectie van de afgelopen jaren vangt, zonder zijn energie te verliezen. Van melancholie tot rauwe straatverhalen, van filosofie tot hiphop, Winne brengt het allemaal. Dit is geen comeback, dit is iets dat gezegd moest worden.

Je kunt het album HIER beluisteren.

Geschreven door Sam Vosman voor POKOE Hiphop Magazine.