Met de release van “We Huilen Niet” serveert MarryMarv een album waarmee hij zich gewaagd open heeft gesteld, hoog tijd om hem aan een vragenvuur te onderwerpen

Je bent onderdeel van een formatie, maar dit is je soloproject. Wat wilde je via “We Huilen Niet” vertellen dat je alleen kon brengen op jouw eigen manier?

Het idee was altijd dat ieder lid van RE:UNIE een soloproject zou uitbrengen. Niet per se omdat we iets wilden zeggen dat alleen solo kon, maar om meer exposure te creëren en consistent te blijven in het releasen van muziek. Voor mij persoonlijk kwam dit project op een moment waarin mijn leven lichter begon te voelen. Ik merkte dat ik in een helingsproces zat, mezelf beter leerde kennen en besefte dat bepaalde gebeurtenissen meer impact op me hadden gehad dan ik dacht. In dit album deel ik mijn worstelingen, vreugde, liefde en persoonlijke groei.

We Huilen Niet klinkt als iets wat je als jongen misschien vaak te horen kreeg. Waar komt die titel voor jou vandaan?

Door de breuk in mijn gezin en onverwerkte jeugdtrauma’s voelde ik me vaak verloren. Ik wist niet altijd hoe ik met mijn gevoelens moest omgaan. Ik vond steun bij een selecte groep mensen, maar voelde ook veel oordeel van anderen. Er werd gezegd dat ik te lang negatief was of in een slachtofferrol zat. Dat deed pijn en zorgde ervoor dat ik me terugtrok. Ik kreeg het idee dat het tonen van pijn niet gepast was voor een man. Vanaf dat moment raakte ik mezelf nog meer kwijt. Het werd moeilijk om anderen en mezelf te vertrouwen als bepaalde gevoelens er niet mochten zijn.

Hoe zie jij de rol van vaderschap in jouw leven, en hoe heeft dat invloed gehad op je muziek en mindset?

Vaderschap, of eigenlijk co-ouderschap, is een constante spiegel. Het dwingt me om met mezelf te dealen, zodat mijn kind niet met mijn trauma’s hoeft te worstelen. Dat heeft me opener gemaakt in het benoemen van dingen als racisme, mijn ervaringen in Hoogvliet, verdriet, maar ook vreugde. Ik moet de ‘stront’ uit mijn systeem krijgen, anders loop ik rond met buikpijn, toch?

Je opent het album met “De Hamer”. Wat is de symboliek achter deze titel en waarom koos je ervoor om hiermee te beginnen?

Deze track staat voor alles wat ik heb meegemaakt in Hoogvliet. In de jaren ’90 was het een moeilijke buurt om op te groeien, met veel geweld onder jongeren, drugsproblematiek en armoede. Het was normaal om rekening te houden met het feit dat iemand een vuurwapen kon trekken bij een ruzie. Nu merk ik dat ik soms scherp reageer in dreigende situaties en niet meer opkijk van geweldsincidenten. Ik weet niet of dat goed is, maar het is zoals het is. In deze track probeer ik mijn frustratie en pijn te uiten, vooral naar mensen die oordelen over jongeren uit achterstandswijken.

“Kem Kem” heeft een opvallende titel. Kun je uitleggen waar deze track over gaat en wat de inspiratie ervoor was?

“Kem Kem” staat voor alle ‘fatus’ die ik heb gebroken in Hoogvliet. Daar waren echte G’s, maar met hen was het ook een familie ding. Ze waren goede gasten en sommigen zijn nog steeds mijn vrienden. Hoogvliet was ook een beetje Klein-Antillen. Dus “Kem Kem” staat voor de goede dingen in het leven.

“Chicken Wings” klinkt luchtiger van toon. Is dit een moment van humor op het album, of schuilt er een diepere betekenis achter?

Na de breuk was ik behoorlijk stuk. Dus wat doet een man dan? Tenminste, ik zocht aandacht van vrouwen. Ik leefde mijn leven, haha. “Chicken Wings” staat voor die periode waarin ik gewoon mijn ding deed. Want ook dat hoort bij heling, toch? Dingen doen om je weer goed te voelen.

“Voel mij vrij” suggereert een gevoel van bevrijding. Hoe weerspiegelt dit nummer je reis naar persoonlijke vrijheid?

In deze track probeer ik mijn helingsproces onder woorden te brengen, samen met mijn pijn, twijfels en hoe ik daarmee omga. Veel mensen zeggen dat ik een emotionele man ben, en dat klopt. Als ik wil huilen, dan huil ik. Maar ik ben ook iemand die zijn pijn bij zich houdt en er alleen mee probeert te dealen. Lange tijd dacht ik dat die manier me vrijheid bood, maar ik realiseer me nu dat het een sluipmoordenaar is. Ik ben vooral blij dat ik mijn dochter heb, want zij is mijn spiegel geweest. Het was belangrijk dat ik met mezelf ging dealen, want doorgaan en doen alsof dingen er niet zijn, is niet de manier.

De titeltrack “We Huilen Niet” sluit het album af. Waarom koos je ervoor om hiermee te eindigen, en wat is de kernboodschap van dit nummer?

Deze track is ontstaan door Dutch Heavyweight. Hij kent me al vijf, zes jaar en heeft me zien groeien als vader en als persoon. In december kwam RE:UNIE bij mij thuis voor een productiedag en hij zag oude gezinsfoto’s. Dat contrast vond hij opmerkelijk en hij vroeg me of ik nog één keer een track daarover wilde schrijven. Hij had een prachtige beat gemaakt die raakvlakken had met “Song’s Cry” van Jay-Z. Eerst had ik geen zin om oude pijnen weer op te rakelen, maar na een goed gesprek heb ik het toch gedaan. Ik vind dat deze track een moeilijke periode omschrijft, maar ook afsluit. Alles komt erin voor: verdriet, pijn, eenzaamheid, maar ook hoop en vreugde. Met andere woorden: We huilen wel, maar we gaan door.

Wat hoop je dat luisteraars meenemen na het beluisteren van “We Huilen Niet”?

Dat ze een andere kant van MarryMarv leren kennen. Tot nu toe was ik die ‘patta guy’ en op social media presenteer ik mezelf als de papa. Maar ik ben ook die gast die straatdingen heeft meegemaakt, jeugdtrauma’s heeft verwerkt, een gezinsbreuk heeft doorgemaakt, maar ook iemand die keihard werkt. Iedereen heeft een mening over een ander vanuit zijn eigen percepties, maar ik hoop dat ik met dit album duidelijk maak dat verdriet er mag zijn en dat er meer is bij een persoon dan je denkt.

Beluister het album HIER.